روایت درخت گردوی روستای گردشگر برغان

در روستای تاریخی برغان، درختی کهنسال با شاخ و برگ‌های گسترده، سایه‌ای از تاریخ و فرهنگ این دیار را در دل خود نگه داشته است. این درخت گردو که عمرش را به صدها سال نسبت می‌دهند، نه تنها نشانه‌ای از طبیعت استوار منطقه است، بلکه پیوندی عمیق با سنت‌های وقف و نیکوکاری مردمان برغان دارد.

حکایت این درخت با مردی خیرخواه و اهل دل آغاز می‌شود که سال‌ها پیش، زمین حاصلخیز خود را وقف کرد تا رهگذران و نیازمندان از سایه و میوه‌های آن بهره‌مند شوند. این وقف که به نام "خوشه‌چینی" شناخته می‌شود، رسمی دیرینه در برغان است که بر اساس آن، هرکس در فصل برداشت می‌تواند از گردوهای افتاده بر زمین بهره ببرد، بی‌آنکه درخت دست‌خورده شود.

با فرا رسیدن فصل پاییز، هنگامی که نسیم خنک در میان شاخه‌های پرشکوه گردو می‌پیچد، مردمان روستا در اطراف درخت گرد می‌آیند. کودکان و کهنسالان، زنان و مردان، همه در کنار یکدیگر به خوشه‌چینی می‌پردازند. دانه‌های گردو که از دل زمین برمی‌خیزند، یادآور سنتی هستند که نسل به نسل حفظ شده است. هیچ‌کس حق تکان دادن درخت یا چیدن مستقیم میوه‌هایش را ندارد؛ چرا که این گردوها برای کسانی است که دستی در کشاورزی ندارند، برای رهگذران، برای نیازمندان، برای هرکس که از مسیر برغان گذر کند.

این درخت، فراتر از یک منبع محصول، نمادی از مهربانی و همدلی است. مردمان برغان باور دارند که این گردوی وقفی، برکت روستا را حفظ می‌کند و هر سال که بار می‌دهد، خیر و رحمت را به همراه می‌آورد. بسیاری از بزرگان منطقه نقل کرده‌اند که هر کس به نیت پاک و با احترام از این گردوها بردارد، روزی‌اش پربرکت‌تر خواهد شد.

درخت گردوی برغان همچنان ایستاده است، ریشه‌هایش در خاک تاریخ فرو رفته و شاخه‌هایش آسمان را لمس می‌کنند. صدای خش‌خش برگ‌های پاییزی زیر پای رهگذران، گواه آن است که رسم نیکوکاری همچنان زنده است. این درخت، رازی را در خود نهفته دارد؛ رازی که می‌گوید در سخاوت، جاودانگی نهفته است.

The Ancient Walnut Tree of Baraghan: A Legacy of Charity and Generosity

In the historic village of Baraghan, an ancient walnut tree stands tall with its vast branches spreading wide, carrying the echoes of history and culture within its shade. This tree, believed to be hundreds of years old, is not just a testament to the region’s enduring nature but also a profound symbol of the village’s traditions of charity and endowment (waqf).

The tale of this tree begins with a kind-hearted benefactor who, many years ago, dedicated his fertile land as an endowment, ensuring that travelers and the needy could benefit from its shade and fruit. This tradition, known as "Khosheh-Chini" (Gleaning), is an age-old custom in Baraghan, allowing anyone during the harvest season to collect fallen walnuts from the ground without disturbing the tree itself.

As autumn arrives, and the cool breeze rustles through the tree’s majestic branches, the villagers gather around it. Children and elders, men and women, all come together to participate in Khosheh-Chini. The walnuts lying on the ground are a reminder of a tradition that has been preserved for generations. No one is allowed to shake the tree or pick the fruit directly, as these walnuts are meant for those without farmland, for travelers, for the needy, and for anyone passing through Baraghan.

This tree is more than just a source of harvest—it is a symbol of kindness and solidarity. The people of Baraghan believe that this endowed walnut tree brings blessings to the village, and each year, as it bears fruit, it spreads prosperity and goodwill. Many of the village elders tell stories of how those who collect walnuts with pure intentions and respect receive abundant blessings in return.

The walnut tree of Baraghan still stands strong, its roots deeply embedded in history and its branches reaching towards the sky. The gentle rustling of autumn leaves beneath the feet of passersby whispers a timeless truth—that the spirit of generosity never fades. This tree holds a secret within its ancient trunk: in giving, there lies eternity.